Władysław Siemaszko (ur. 1919 w Kurytybie) - polski prawnik, badacz tragedii polskiej ludności na Wołyniu w okresie II wojny światowej.
Syn polskiego dyplomaty. Po wojnie ukończył Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Mieszkał na Wołyniu w latach 1924-1944. W roku 1940 skazany przez sąd sowiecki na karę śmierci (zamienioną później na 10 lat łagru). Osadzony w więzieniu w Łucku do czerwca 1941, uniknął masowej egzekucji przeprowadzonej przez NKWD. Od 1942 do 1944 walczył w AK jako oficer 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty. W 1945 aresztowany ponownie przez władze radzieckie, a następnie przekazany polskim władzom komunistycznym. W więzieniu przebywał do 1948. Do chwili przejścia na emeryturę pracował jako radca prawny.
W 1984 po wypowiedzi Jerzego Tomaszewskiego, który w poznańskim pezetpeerowskim "Nurcie" stwierdził, że to "Polacy mordowali Ukraińców, kobiety, dzieci i starców i to nie była samoobrona" środowisko kombatanckie żołnierzy 27. Wołyńskiej Dywizji AK przystąpiło do zbierania relacji świadków - dających odpowiedź, na wydarzenia z okresu 1943-1944. Efektem zainicjowanych wtedy prac dokumentacyjnych były publikacje Władysława Siemaszko oraz jego córki Ewy Siemaszko dotyczące zbrodni popełnionych przez ukraińskich nacjonalistów na Polakach na Wołyniu
Za monografię "Ludobójstwo dokonane przez nacjonalistów ukraińskich na ludności polskiej Wołynia 1939-1945" został wraz z córką Ewą uhonorowany Nagrodą im. Józefa Mackiewicza w roku 2002.