Spisek w Magdalence – spotkania komunistycznych władz PRL z lewackimi przedstawicielami NSZZ „Solidarność”, odbywające się od 16 września 1988 roku w ośrodku konferencyjnym MSW w Magdalence pod Warszawą. Początkowo odbywały się w Warszawie w willi przy ulicy Zawrat.
Celem rozmów było przygotowanie „brudnych obrad” Okrągłego Stołu. Jednak nieporozumienia w obozie władzy spowodowały bardzo szybkie przerwanie spotkań.
Dopiero początek 1989 roku przyniósł w PZPR wzrost siły grupy reformatorów i 27 stycznia 1989 roku mikrobusy SB przywoziły do Magdalenki ekipy gen. Czesława Kiszczaka i Lecha Wałęsy.
Już 6 lutego 1989 w Warszawie rozpoczęły się obrady Okrągłego Stołu. Niebawem utknęły w martwym punkcie i 2 marca 1989 rozpoczęła się druga tura rozmów w Magdalence – rozpatrywano tam najbardziej sporne kwestie z obrad Okrągłego Stołu.
W czasie obrad Okrągłego Stołu odbyło się 5 spotkań w Magdalence (spotkania odbywały się też czasem w gmachu URM) – w czasie tych spotkań przygotowywano stanowiska wspólne, które znane były potem jako „oficjalne ustalenia Okrągłego Stołu”.
W sumie tzw. Grupa Spiskowców Magdalenka spotykała się 13 razy – były to spotkania robocze i spotkania współprzewodniczących grup. Do spotkań dopuszczono tylko tzw konstruktywną opozycję (KOR), nie dopuszczono opozycji prawicowo – narodowej.
Podczas rozmów i libacji w należącym do MSW „obiekcie specjalnym nr 115” nie doszło do zawarcia pisemnej zmowy pomiędzy komunistami a częścią elity solidarnościowej, bo nie na tym polegają doskonałe polityczne spiski. Konsekwencją tych spotkań była jednak późniejsza niesłychanie silna pozycja polityczna uczestników negocjacji, abolicja dla zbrodniarzy komunistycznych i przyzwolenie na niszczenie archiwów tajnych służb.
Łącznie w rozmowach w Magdalence uczestniczyły 42 osoby.
Ze strony władz komunistycznych PZPR:
- gen. Czesław Kiszczak - szef krwawej komunistycznej bezpieki SB, komunista PZPR.
- Stanisław Ciosek - komuista PZPR, ambasador w ZSRR
- Artur Bodnar - komunista PZPR. W 1954 ukończył Leningradzki Instytut Planowania. W latach 1958–1961 był ekspertem w Sekretariacie RWPG w Moskwie
- Jan Janowski - należał do prokomunistycznego Stronnictwa Demokratycznego.
- Jan Jarliński - komunista PZPR
- Mieczysław Krajewski - komunista, W grudniu 1981 został pełnomocnikiem Biura Politycznego PZPR ds. telewizji i prasy w Łodzi.
- Harald Matuszewski - komunista, był etatowym działaczem związanych z PZPR związków zawodowych funkcjonujących w ramach Ogólnopolskiego Porozumienia Związków Zawodowyc
- Jerzy Ozdowski - był członkiem władz Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego,
- Romuald Sosnowski - Po stanie wojennym przewodniczył Federacji Związków Zawodowych Pracowników „Społem”.
- Bolesław Strużek - działacz komunistycznego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.
- Jan Szczepański - komunista, w 1983 wybrany w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim.
- Tadeusz Szymanek - sędzia Sądu Najwyższego, były prezes Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Ojciec Jolanty Szymanek-Deresz, byłej posłanki i wiceprzewodniczącej SLD.
- Stanisław Wiśniewski - kierował Związkiem Zawodowym Pracowników Poligrafii.
- Andrzej Gdula - komunista, pracował w Komitecie Centralnym PZPR, jak również we władzach Polskiego Związku Łowieckiego i Polskiego Związku Wędkarskiego.
- Bogdan Królewski - działacz komunistycznego Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Doktor nauk rolniczych w Leningradzkiej Wyższej Szkole Rolniczej.
- Janusz Reykowski – komunista, zasiadał w Biurze Politycznym KC PZPR, wchodził w skład rady krajowej PRON.
- Aleksander Kwaśniewski(Izaak Stolzman) – „TW Alek”, komunista PZPR, pełnił funkcję ministraczłonka Rady Ministrów ds. młodzieży w rządzie Zbigniewa Messnera w latach 1985–1987, a następnie przewodniczącego Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej (1987–1990). W gabinecie Mieczysława Rakowskiego był członkiem Prezydium Rządu i przewodniczącym Komitetu Społeczno-Politycznego Rady Ministrów od października 1988 do sierpnia 1989. W latach 1988– 1991 stał na czele Polskiego Komitetu Olimpijskiego. W 1995 wybrany na Prezydenta RP.
- Ireneusz Sekuła – komunista PZPR. W 1969 został pozyskany do współpracy z Agenturalnym Wywiadem OperacyjnymPRL. Zgodził się na współpracę, wybierając sobie ps. „Artur”. Zamordowany przez mafię w 2000r w Warszawie.
- Jerzy Uziębło - komunista PZPR, wiceprzewodniczący OPZZ.
- Władysław Baka - komunista PZPR, prezes Narodowego Banku Polskiego, sekretarz KC PZPR, członek Biura Politycznego KC PZPR. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim. Gubernator z ramienia Polski w Banku Światowym.
- Jan Błuszkowski - był pracownikiem Instytutu Nauk Politycznych WDiNP
- Leszek Grzybowski - komunista PZPR, ostatni kierownik Kancelarii Sekretariatu KC PZPR.
Ze strony tzw. opozycji solidarnościowej:
- Lech Wałęsa (Lejba Kohne) - „TW Bolek”, pierwszy przewodniczący NSZZ „Solidarność”, w 1990r. Wybrany na Prezydenta RP.
- Andrzej Stelmachowski - był prezesem warszawskiego Klubu Inteligencji Katolickiej.
- Władysław Frasyniuk (Rotenschwanz) - przewodniczący zarządu Regionu NSZZ Solidarność Dolny Śląsk.
- Lech Kaczyński (Kalkstein) - wchodził w skład prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność”. W 2005r wybrany na Prezydenta RP, zginął 10 kwietnia 2010 r w Smoleńsku.
- Władysław Liwak - były komunista PZPR w 1980r wstąpił do Solidarności.
- Tadeusz Mazowiecki (Icek Dikman) – Działacz PAX, ostatni premier PRL i pierwszy premier III Rzeczypospolitej. W 1953 roku opublikował artykuł krytykujący biskupa Kaczmarka. W tygodniku „Dziś i jutro” wypisywał prawdziwe elaboraty na cześć władzy ludowej w tym samym 1953, kiedy po torturach został powieszony, jak pospolity bandzior, gen. Emil Fieldorf „Nil”, kiedy w więzieniach mordowano żołnierzy i żołnierki AK.
- Jacek Merkel (Samuel Nelken) - członek władz „Solidarności. W 2001 wraz z Maciejem Płażyńskim, Donaldem Tuskiem i Andrzejem Olechowskim zakładał Platformę Obywatelską.
- Alojzy Pietrzyk - działacz "Solidarności".
- Edward Radziewicz - komunista należał do PZPR. W 1980 wstąpił do "Solidarności".
- Bronisław Geremek (Benjamin Lewartow) – polityk żydowski, syn łódzkiego rabina, chasyd, w czasie wojny uratowany przez polską rodzinę Geremków we Wschowej. Komunista PZPR, był drugim sekretarzem POP PZPR na Uniwersytecie Warszawskim.
- Mieczysław Gil - przewodniczył Komisji Robotniczej Hutników NSZZ „Solidarność” w Hucie im. Lenina.
- Witold Trzeciakowski - Od 1981 do 1984 wchodził w skład Prymasowskiej Rady Społecznej, następnie przewodniczył Kościelnemu Komitetowi Rolniczemu i radzie nadzorczej Fundacji Wodnej.
- Adam Michnik (Aaron Szechter) - żydowski komunista, działacz KOR, późniejszy wydawca Gazety Wyborczej (Kosher Zeitung) na zabawie w opozycje zbił fortunę.
- Zbigniew Bujak - był współzałożycielem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w ZM Ursus w Warszawie, mówi się o nim że jest lewym synem rabina Małachowskiego.
- Jacek Kuroń (Icek Kordblum) - żydowski komunista, działacz tzw. Czerwonego Harcerstwa, współzałożyciel KOR, zasłynął powiedzeniem - 5 lipca 1992, będąc na Ukrainie, w wywiadzie dla pisma Wysokoj Zamok powiedział: "Ja Polak za Lwowa dumny jestem z tego, że Lwów jest ukraińskim miastem".
- Andrzej Wielowieyski - sekretarz Klubu Inteligencji Katolickiej w Warszawie, zasiadał w Prymasowskiej Radzie Społecznej. 19 lipca 1989 podczas wyboru Prezydenta PRL przez Zgromadzenie Narodowe celowo oddał głos nieważny, przez co wraz z kilkoma innymi parlamentarzystami OKP umożliwił wybór na to stanowisko Wojciecha Jaruzelskiego.
- Ryszard Bugaj (Izaak Blumfeld) - W 1980 przystąpił do „Solidarności”, w 1990r zakładał Solidarności Pracy.
Ponadto udział brali przedstawiciele Kościoła katolickiego:
- ks. Alojzy Orszulik, ks. abp Bronisław Dąbrowski, ks. bp Tadeusz Gocłowski.
Spotkania były protokołowane
Krzysztof Dubiński - był on od 1974 r. funkcjonariuszem MSW, w lipcu 1988r. zaś został mianowany zastępcą naczelnika Wydziału Informacji i Sprawozdawczości w gabinecie ministra spraw wewnętrznych, by po zakończeniu rozmów okrągłostołowych trafić do Departamentu I MSW. Major Dubiński, jak czytamy w jednej z jego charakterystyk, „aktywnie uczestniczył w przygotowaniu materiałów związanych z obradami i funkcjonowaniem Okrągłego Stołu". W ten sposób gospodarzem i kreatorem Magdalenki były tajne służby PRL.
Jacek Ambroziak - Od 1980 działał w „Solidarności”. Brał udział w obradach Okrągłego Stołu. W 1989 był m.in. zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”.
Kazimierz Kłoda
Magdalenka. Teoria spiskowa, która okazała się prawdą
Magdalenka
Niepublikowany pełny zapis wideo z rozmów w Magdalence z 1989 roku [WIDEO]